22 روز دیگر یعنی اول جولای پنجره نقل و انتقالات کشور های اسپانیا، انگلیس، آلمان، ایتالیا و پرتغال باز خواهد شد تا تیم ها بتوانند بازیکنان مورد علاقه خود را برای فصل 2015/16 جذب کنند. البته نقل و انتقالات برای کشور های فرانسه، هلند، روسیه و ترکیه آغاز شده است.
خبرگزاری فارس: لیگ قهرمانان اروپا با قهرمانی تیم فوتبال بارسلونا به
پایان رسید و آبی‌اناری‌ها موفق شدند با نتیج 3 بر یک یوونتوس را شکست دهند
و قهرمان شوند.
در این انتخاب 10 بازیکن از بارسلونا، 5 بازیکن از یوونتوس، 2 بازیکن رئال مادرید و یک بازیکن از چلسی حضور دارند.
*18 بازیکن برتر به شرح زیر است:
دروازه‌بان: تراشتگن (بارسلونا) و بوفون (یوونتوس)
مدافعان: ایوانوویچ (چلسی)، پیکه، آلبا و ماسکرانو (بارسلونا)، کیه‌لینی ( یوونتوس)
هافبک‌ها: راکیتیچ، بوسکتس و اینیستا (بارسلونا) مارکیزیو و پیرلو (یوونتوس) و تونی کروس (رئال مادرید)
مهاجمان: مسی، سوارز و نیمار (بارسلونا)، رونالدو (رئال مادرید) و موراتا (یوونتوس)
ورزش سه: بر این اساس مارک آندره تراشتگن، اینیستا، پیکه و مسی از
بارسلونا، کروس و رونالدو از رئال مادرید، کیه لینی از یوونتوس، لوئیس
آدریانو از شاختار، ژابی آلونسو از بایرن، عبدالنور از موناکو و یاسین
براهیمی از پورتو، یازده بازیکن تیم منتخب تورنمنت را تشکیل می دهند.
هفته نامه همشهری تماشاگر: با ورود به سال 1394هجری شمسی، دقیقا 14 سال از آغاز لیگ حرفه ای فوتبال ایران با نام لیگ برتر سپری شده و دوره چهاردهم این مسابقات نیز تا چند هفته دیگر به پایان خواهدرسید. در این 14 دوره بازیکنان زیادی فرصت بازی در لیگ برتر را پیدا کرده و نام شان را در تاریخچه قطور این رقابت ها به ثبت رساندند.
بعضی ها فقط برای مدت کوتاهی دوام آوردند و یا همراه با تیم شان یا به تنهایی مجبور به ترک این لیگ شدند. برخی دیگر از بازیکنان اما، موفق شدند سال ها در سطح اول فوتبال دوام بیاورند و تعداد بازی های خود در لیگ برتر را هر سال بالا و بالاتر ببرند. در اولین روزهای سال 94 اسامی پرسابقه ترین و قدیمی ترین بازیکنانی را که هنوز در لیگ برتر حاضر و مشغول به بازی هستند از نظر می گذرانیم. 20 بازیکنی که بیشترین تعداد بازی را در این لیگ انجام داده اند و البته گل سرسبد آن ها بازیکنی است از سایپای البرز با لقب «نارنجی وفادار». با کهنه سربازان لیگ برتر آشنا شوید.
عصر، عصر مسی و رونالدو است. هر جا می‌روید و در هر محفل فوتبالی که صحبت
می‌شود بی گمان همه درباره این دو بازیکن صحبت می کنند و همان سوال همیشگی
که مسی بهتر است یا رونالدو. از سال 2008 که کریستیانو رونالدو توانست
عنوان مرد سال فوتبال جهان را به خود اختصاص دهد، شاید فکرش را هم نمی کرد
روزی رقیبی برای او ایجاد شود که 4 بار توپ طلای فوتبال جهان را کسب کند.
این ستاره پرتغالی رفته رفته توانست خود را از سایه مسی خارج کند و در دو
سال گذشته توانسته عنوان مرد سال فوتبال جهان را به خود اختصاص دهد.
کریس رونالدو را خیلی ها دوست ندارند چرا که می گویند او بیش از آنکه یک
فوتبالیست فوق العاده باشد یک آدم فوق العاده مغرور است که به هیچ کسی جز
خودش توجهی نمی کند و فقط گل زدن برایش مهم است. با این همه رونالدو بعضی
اوقات خلاف این موضوع را ثابت کرده و نشان داده که می توان به او به چشم یک
آدم نیکوکار و خیر نگاه کرد.
نمونه اش ویدئویی است که به تازگی در
سایت های مختلف منتشر شده و مربوط به حضور ستاره رئال مادرید در یک برنامه
در کشور ژاپن است. جایی که یک پسر چشم بادامی می خواهد جلوی رونالدو،
پرتغالی صحبت کند اما هول می شود و تماشاگران او را سوژه می کنند.
ایران ورزشکاران و قهرمانان بزرگ و دلاوری داشته که در ادوار گذشته برایمان
اعتبار و افتخار کسب کرده اند. 24 مرد پرافتخار ورزش ایران در رشته های
مختلف مردانی بوده اند که به وجود آن ها مباهات داریم. امروز برای کسب یک
مدال طلا در رشته ای مثل کشتی باید سال ها تلاش کنیم اما کسب 7 طلای المپیک
و جهانی چقدر به تلاش نیاز دارد. افرادی مثل سوریان، رضازاده، نصیری، موحد
و... آدم های عادی نیستند؛ این ها درواقع ابرانسان هایی هستند که در کنار
ما زندگی می کنند. این ابرانسان ها بعد از پایان زندگی ورزشی و عمر قهرمانی
چه کرده اند و با فضای جامعه چطور کنار آمده اند؟ چرا علیرضا دبیر و رسول
خادم این همه زود از دنیای قهرمانی فاصله گرفته و خود و ورزش ایران را از
مدال های متعدد و دنباله دارشان محروم کردند؟ مصدومیت هایی که نصیب این ها
شد چطور پیش آمد؟ چرا برخی از قهرمانان ما قانع بودند و دوست نداشتند مثل
کارولینها، مثل فادزائف ها و... به دروی مدال بپردازند؟
تماشای آخرین بازی جرارد در
آنفیلد، در ذهن خیلی ها خاطره اولین رویارویی شان با یک پسربچه نترس و قلدر
بود که می خواست جواب ضربه آرنج پل گاسکوئین را با لایی زدن به ستاره
میدلزبورو بدهد.
شعارشان این بود: «استیون جرارد کاپیتان ماست.
استیون جرارد قرمز است. استیون جرارد برای لیورپول بازی می کند. او یک
لیورپولی زاده شده است و لیورپولی پرورش یافت.»
آنها این شعار را
بارها و بارها سر دادند و هر چه بازی به آخرش نزدیکتر می شد سرعت شان بیشتر
می شد. برایشان باختن لیورپول برابر کریستال پالاس مهم نبود. فکر و ذهن
همه لیورپولی ها از دست دادن شماره هشت محبوب شان بود.
شنبه شب، شبی بود که جاده آنفیلد تبدیل به مسیر خاطرات شد، وقتی که لیورپول با چشمانی نمناک با پسر دوست داشتنی اش خداحافظی کرد.
