ایران ورزشکاران و قهرمانان بزرگ و دلاوری داشته که در ادوار گذشته برایمان
اعتبار و افتخار کسب کرده اند. 24 مرد پرافتخار ورزش ایران در رشته های
مختلف مردانی بوده اند که به وجود آن ها مباهات داریم. امروز برای کسب یک
مدال طلا در رشته ای مثل کشتی باید سال ها تلاش کنیم اما کسب 7 طلای المپیک
و جهانی چقدر به تلاش نیاز دارد. افرادی مثل سوریان، رضازاده، نصیری، موحد
و... آدم های عادی نیستند؛ این ها درواقع ابرانسان هایی هستند که در کنار
ما زندگی می کنند. این ابرانسان ها بعد از پایان زندگی ورزشی و عمر قهرمانی
چه کرده اند و با فضای جامعه چطور کنار آمده اند؟ چرا علیرضا دبیر و رسول
خادم این همه زود از دنیای قهرمانی فاصله گرفته و خود و ورزش ایران را از
مدال های متعدد و دنباله دارشان محروم کردند؟ مصدومیت هایی که نصیب این ها
شد چطور پیش آمد؟ چرا برخی از قهرمانان ما قانع بودند و دوست نداشتند مثل
کارولینها، مثل فادزائف ها و... به دروی مدال بپردازند؟